Hallo lezers. Ik ben Sofie en ik ben 33 jaar. Ik schrijf eigenlijk al jaren en nu dus ook blogs voor Altrecht.
Ik heb een aantal jaren gewerkt, maar onder andere door een eetstoornis en CPTSS-klachten ging dit niet langer meer. Nu heb ik meerdere keren in de week nog individuele therapie. En heb ik dagbesteding in een groep om de dingen te kunnen uitvoeren die echt goed voor mij zijn. Dat vind ik belangrijk. In een maatschappij waarin iedereen je het liefst wil vormen en in hokjes wil plaatsen, is het zeer belangrijk om ook mijn eigen weg te kunnen volgen en te doen wat mijn kern van binnen goed doet. Daar hoort schrijven dus ook bij. Schrijven is delen, verbinden, uiten en nog zoveel meer. Naast het schrijven ben ik dol op mijn kat, lezen, gamen, wandelen, diamond painting, schilderen, muziek en Netflix-dagen.
In mijn blogs wil ik jullie een kijkje geven in mijn leven en hoe het is als je eigenlijk al jaren afgekeurd bent. Welke dingen er allemaal kunnen spelen. En hopelijk ook om mensen in te laten zien dat de vooroordelen die er nog vaak zijn over psychiatrische cliënten, echt niet altijd kloppen. Hopelijk hebben jullie wat aan het lezen van mijn blogs en geef gerust reactie!
Blogs / vlogs
Werkrelatie
‘Wil jij met me omgaan, dan kan ik je er wel voor betalen hoor.’ Het is een gedachte die ik lange tijd had en nog steeds regelmatig de kop op steekt. Het is een gevolg van langdurig in behandeling zijn en een tijd lang alleen maar hulpverleners om me heen…
Huidhonger
Het kan aan mij liggen, maar ik word een beetje misselijk bij het horen of lezen van deze term. Vooral in deze coronatijden is het woord actueel: de behoefte aan fysiek contact. En dan is het niet eens meteen seksueel gerelateerd. Het kan gaan om een arm om je heen,…
Het gevecht van 2020
Niemand had kunnen bedenken dat toen we 2019 afsloten met goede voornemens, we er een paar maanden later zo bij zouden zitten. Het is doodeng om te realiseren hoe snel iets kan veranderen. De coronacrisis houdt de wereld in zijn greep en alles wat eens zo vanzelfsprekend was veranderd in…
Een nieuw traject
Ik begin deze week aan een nieuwe therapie. Het emdr-traject. En ik ben doodsbang. Waar ik voorheen dacht dat mijn eigen emdr-gevende psychologe die ik al een jaar of 6 ken, het traject met me zou gaan doen, blijkt dit sinds de vergadering van een aantal maanden geleden helemaal niet…
Laatste troef
Sinds anderhalve week ben ik gestopt met het laatste destructieve gedrag dat ik nog achter de hand had. Nadat ik al met een aantal andere destructieve gedragingen was gestopt, was dit nog mijn laatste troef. En het valt me zwaar. Het is alsof ik mijn beste vriend, die tevens zo…
Lang zal ik lezen
Er zijn niet zo heel veel dingen van mezelf waar ik trots op ben. Het kan altijd beter en vaak voelt het alsof ik ontzettend faal in alles. Maar er is één ding waar ik wel trots op ben en dat is wanneer ik mijn stapel boeken zie. Die ik…
De grote mensenwereld
Wanneer je in behandeling bent bij de ggz en/of individuele begeleiding thuis krijgt, dan wordt er altijd naar een soort van hoger doel gestreefd. Zelfstandig zijn. Onafhankelijk. Werken vanuit je eigen kracht. En indien mogelijk ook nog vrijwilligerswerk of een betaalde baan, omdat dit volgens de maatschappij goed is voor…
Vakantieperiode
Ik heb me lange tijd met vakanties een huisdier gevoeld dat aan een boom gebonden werd. De behandelaren gaan weg met het gezin en ik pas niet meer in hun planning. Dit gevoel is nu gelukkig niet meer zo aanwezig. Maar de vakantieperiodes blijven nogal een probleem bij mij. Ik…
Wat is geweest is er nog steeds
“Laat het verleden toch achter je. Dat is geweest. Niet meer achterom kijken. In het hier en nu blijven.” Het is een uitspraak die vaak gedaan wordt door mensen die er de ballen verstand van hebben. Wanneer iemand de oorlog heeft meegemaakt dan mag je daar jaren later nog steeds…
Als rennen geen zin meer heeft
We leven in een tijd waarin zorg voor elkaar meer centraal staat. Mede misschien ook door alle bezuinigingen in de zorg. Het is belangrijk om een eigen netwerk te creëren waarin er vaak ook verwacht wordt dat de ander de zorg wel biedt. Niet alleen van familieleden, maar er wordt…
Ouders gezocht
Ik hoorde het laatst iemand tegen me zeggen in de groep. Dat ik blij moet zijn dat ik mijn ouders nog heb. Mijn ouders leven nog, maar haar ouders leven niet meer en dat is erger. Het blijven toch mijn ouders en ik zal ze nog gaan missen als ze…
Theater
Vorige week ben ik door iemand uitgenodigd om mee te gaan naar het theater. Er was nog een kaartje over en omdat ze wist dat ik ook van muziek en theater houd, heeft ze mij gevraagd. De enige keer dat ik eerder gevraagd ben voor het theater was door mijn…
Monsters onder mijn bed
Soms is het best lastig dat mijn dagen meestal al rond drie uur in de nacht beginnen. En dat gemiddeld een keer of vier in de week. En zie dan de dag nog maar goed door te komen met iets van 3 uurtjes slaap. Vaak zijn het de nachtmerries die…
Kinderwens
Ik had graag kinderen gewild. Vanaf mijn negende ongeveer had ik al de zorg voor pleegkinderen en oppaskinderen. En in mijn beeld zou ik als volwassene ook een groot gezin hebben. Echter door mijn eigen situatie waar ik toen mee te maken had, was het enige toekomstbeeld dat ik had…
De eetclub
Ik heb het geprobeerd. Het nieuwe programma te volgen dat een aantal mensen filmt die het gevecht leveren met anorexia. Echter heb ik de aflevering niet helemaal afgekeken. En ben van plan dit ook niet meer te volgen. Het was wat dat betreft behoorlijk confronterend en ergerde ik me weer…
Week van de eenzaamheid
Het zijn echt niet alleen maar de oudere mensen die eenzaam zijn. Niet alleen rond de feestdagen maar ook de rest van het jaar kan men de eenzaamheid ervaren. En dan is er misschien nog een onderscheid tussen eenzaam voelen en eenzaam zijn. Je kan je ook behoorlijk eenzaam voelen…
Op je woorden letten
Hoe komt dat toch? Dat sommige mensen alles kunnen zeggen en doen en een ander weer op alles moet letten wat die zegt en doet. Ik merk het bij mezelf ook. Ik word eerder aangesproken op wat ik doe, zeg of schrijf terwijl een ander er mee weg komt. Soms…
Een beker cappuccino
Ik betrapte me er zelf op. Ik was ergens een bakkie cappuccino aan het drinken met iemand en ging me ineens weer druk maken over de calorieën die ik daarmee binnen zou krijgen. De stress werd helemaal groter toen ik daarna nog een koffie verkeerd nam. Ik weet dat het…
Dissociëren
Wanneer je in de bioscoop een film van twee uur hebt gekeken en dan naar buiten gaat. Je bent even gedesoriënteerd. Je ogen moeten zich weer aanpassen aan de overgang van donker naar licht. Je lichaam moet wennen aan het temperatuurverschil. En voor heel even is de overschakeling van film…
Ervaringsdeskundigheid
Misschien haal ik nu een onderwerp aan met een duidelijke mening van mezelf, waar niet iedereen blij mee is. Maar ik schrijf het ook omdat ik benieuwd ben wat anderen ervan vinden. Er wordt veel gewerkt met ervaringsdeskundigheid. Een persoon die zelf ook een GGZ-achtergrond heeft, wordt ingezet in bijvoorbeeld…
Hoogsensitief
Wat ik soms in de ggz mis is de zorg en aandacht die gegeven wordt aan hoogsensitieve personen. HSP’ers. Alles wordt gelabeld binnen de bekende termen. En er worden vragenlijsten gemaakt die gebaseerd worden op diagnoses die binnen de verzekering weer gedeclareerd kunnen worden. Maar er wordt nauwelijks aandacht besteed…
De kracht van de cliënt
In deze tijd wordt er veel gewerkt met het principe 'De kracht van de cliënt'. We zijn meer dan onze diagnoses en het is belangrijk om te kijken naar wat we wel kunnen en niet naar wat we niet kunnen. Zelf heb ik daar nogal wat moeite mee. Natuurlijk is…
Straatvrees
Gelukkig ben ik er inmiddels voor zo’n tachtig procent vanaf, maar toch betrap ik mezelf er soms nog op dat het ergens er nog wel zit. Ik verzuip nog steeds wel eens in grote ruimtes waar veel mensen zijn en wanneer ik me echt slecht voel heb ik opeens weer…
Dik, dikker, dikst
Eens was ik zo dik dat ik bijna een eigen postcode nodig had :-). Echt. Gigantisch. Ik was dat kind wat klem kwam te zitten in een terrasstoeltje en waarbij de kinderkleding alleen maar paste in de eerste paar jaar van mijn leven. Het dikkerdje dat nooit mee kon doen…
Verandering
Ik ben het type dat zich zorgen maakt als ik een goede dag heb. Echt, stress. Na zoveel shit te hebben meegemaakt en zoveel bizarre situaties gehoord en gezien te hebben moet ik leren omgaan met normalere situaties. Ik ben inmiddels gewend geraakt aan psychiatrische problematiek, ook van andere mensen.…
Hechting
Ik ben geen held in hechten. Ik hecht me nog liever aan spullen dan aan mensen. Het heeft een jaar of twee geduurd voor ik me zelfs aan mijn eigen huisdier durfde te hechten. Tv- programma’s, daar kon ik me wel altijd aan hechten. Nog wel eigenlijk. Elke dag op…
Aandacht
Er lijkt wel een soort van taboe te heersen op het woordje aandacht. Niet alleen in de groep, maar ook op andere manieren, leer ik steeds vaker dat men elkaar al gauw bestempelt met aandachttrekkerij. Waardoor de ander dan al snel afstand neemt. Maar soms vraag ik me af waarom…
Stilte
The silence that’s fallen between us. Is the loneliest sound that i’ve heard. Het is een zin uit een songtekst van een bekende zangeres, waar ik elke keer weer aan denk als ik tegenover hem zit. Hij is mijn vader, zeggen de papieren. Alleen waarom voelt dit allang niet meer…
In strijd tegen de vooroordelen
Soms als ik een bericht lees of op de televisie hoor, verbaas ik me nog steeds over de vooroordelen die er zijn over GGZ-cliënten. Of het nu gaat om de huisvesting van cliënten of om een verward iemand die in het nieuws komt. Een ieder heeft daar wel een mening…